Op klimreis had ik met mijn grote mond geroepen dat ik wilde multipitchen en de avond van tevoren vroeg ik me toch best wel af of ik dat nog steeds wel wilde. Multipitchen is meerdere touwlengtes aan de rots omhoog klimmen – tenminste 100m – en urenlang boven de grond bungelen, kort gezegd. Bovendien moest je vroeg je bed uit, veel spullen meesjouwen en een paar uur in de auto zitten ervoor.
Je snapt allicht waarom ik me ging afvragen of het mij die moeite wel waard was.
Vergelijkbaar zijn misschien wel het spreken voor een groep onbekenden, een nieuwe medewerker aannemen of een bijzondere opdracht voorbereiden. Het kan gaandeweg knap lastig worden als je niet helder hebt waarvoor je het zo graag wilde.
Die onzekerheid over mijn motivatie zou mij die volgende dag kunnen vertragen, laten dwarsbomen en mogelijk ervoor zorgen dat ik heel snel zou afhaken. Gezien anderen voor mij aan het werk werden gezet en snel afhaken een verloren dag zou betekenen, was dat iets dat ik wilde voorkomen. Iets dat alleen ìk kon doen.
Mijn eerste vraag aan mezelf was: Is het okay als ik niet ga? Dat idee voelde niet goed, dus was er blijkbaar iets dat ik graag met het multipitchen wilde doen. Het idee om eraan te beginnen kwam toch érgens vandaan. Daarna vroeg ik mezelf wat had gemaakt dat ik dat idee opperde en vreemd genoeg kwam vooral ‘nieuwsgierigheid’ naar boven. Blijkbaar wilde ik heel graag weten wat het met me zou doen en weet ik dat ik enorm veel van nieuwe ervaringen leer. Dat was reden genoeg voor me.
De volgende ochtend werd ik wakker en toen mijn klimpartner vroeg of ik er zin in had, zag hij me stralen en hoorde een volmondig “Ja!” En zo begon de klimdag met een vliegende start. Later bleek dat we uit veiligheid maar 30 meter zouden klimmen, maar mijn motivatie was meer dan klaar voor de hele berg!