Wekenlang op reis met mensen die je van tevoren niet kende, kan naast veel verrassing en plezier ook voor wrijving zorgen. Zo leek het in mijn ogen dat er geen gelijkwaardigheid was, maar werd neergekeken op bepaalde mensen en op vrouwen in het specifiek. Hoe gegrapt of niet die uitspraken ook waren, bij raakten ze zodanig dat ik afbreken van de trip overwoog en een manier ging zoeken om ermee om te gaan.
Het neerkijken op mensen, ze belachelijk maken, zorgt er in mijn ogen voor dat het lastig wordt die mensen serieus te nemen. Daarmee wordt het lastiger te luisteren naar wat ze willen, loert het nietsvermoedend over hun grenzen heen gaan en het neerbuigende ‘grappen’ maken in een groep geeft onbewust een signaal dat dat okay is. Voor mezelf, zeker in combinatie met de genoemde afhankelijkheid en een nare ervaring eerder, maakte dat dat niet was hoe ik de reis wilde voortzetten en ik was niet van plan me te laten wegjagen zonder dit punt aan te geven.
Met aangeven dat die houding tegenover vrouwen me zoveel deed, zou ik een kwetsbaar deel van mezelf laten zien – extra spannend als je niet weet of ze daar respectvol mee zullen omgaan – en was er een kans dat ze er niets mee zouden doen en ik de vakantie vroegtijdig zou beëindigen. Ondertussen voelde ik nog wat die vorige ervaring met me had gedaan en hoe vastberaden ik toen besloot om bij te sturen in zo’n scheef groeiende relatie al bij het ontstaan ervan. En zo besloot ik om de jongens hierover te informeren en te vragen hun grappen aan te passen naar een gelijkwaardige houding.
Vanaf dat moment was er direct verschil te merken en de grappen hadden daarna een andere insteek. Ik voelde me meer als gelijke, ging steeds makkelijker aangeven wat ik wilde en nam steeds meer initiatief – wat de jongens eerder van mij hadden gevraagd. Zo was ik heel blij met dat ik had aangegeven wat er voor mij speelde, dat de jongens er wat mee deden en dat we verder op avontuur konden, met zijn drieën.